Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΗΔΟΝΗ
Ηταν καλοκαίρι και η ζέστη στο σπίτι μου ήταν τουλάχιστον αφόρητη. Ενας ανεμιστήρας και πολλά παγάκια ήταν τα απαραίτητα αξεσουάρ για να δροσίσουν την κατάσταση. Το παιχνίδι είχε ήδη ξεκινήσει και στόχος δικός μου και δικός του ήταν να βρούμε σε ποιο hot σημείο του κορμιού μας θα λιώσουν τα παγάκια πιο γρήγορα και με τη μεγαλύτερη φυσικά ηδονή. Καθώς όμως καθόμασταν στον καναπέ εντόπισα πάνω στο τραπέζι κάτι γλειφιτζούρια. Ναι, τα γνωστά, που μετά από λίγο γλείψιμο, σου αποκαλύπτουν μία πολύ γλυκιά τσίχλα. «Θέλεις να τα βάλουμε κι αυτά στο παιχνίδι μας;» με ρωτά. «Ναι» του απαντώ και νιώθω ότι έχω όλα τα προσόντα για να πρωταγωνιστήσω σε ιστορία Αρλεκιν. Μου το βάζει στο στόμα κι εγώ με τον παραδοσιακό αργό τρόπο αρχίζω να το γλείφω. Μιλάω για το γλειφιτζούρι, κύριοι. Συνεχίζω: σιγά σιγά, το κατεβάζω στο στήθος μου και μετά στην κλειτορίδα μου. Η συνέχεια ήταν όλη δική του. Το έγλειφε, το έγλειφα, ενώ ταυτόχρονα έπαιζε με τα παγάκια και τη γλώσσα του στο επίμαχο σημείο. Ενιωθα πραγματικά ότι θα εκραγώ και θα γεμίσει το σαλόνι καραμέλα.
Το «μαρτύριό» μου τέλειωσε όταν την κατάλληλη στιγμή μπήκε μέσα μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απόλυτη ηδονή (για να μη χρησιμοποιήσω την κατάλληλη λέξη - φαντάζομαι ότι μας διαβάζουν και μικρά παιδιά) που με διαπέρασε όταν τελείωνα κι αυτήν την ιδιαίτερη αίσθηση να στάζω σιρόπι και καραμελώμενα υγρά.
