Η συνάδελφος και ο πελάτης
Εργάζομαι σε "εκδοτική εταιρεία" που μεταξύ άλλων έχει και εφημερίδα ευρείας απήχησης. Στα πλαίσια της αναβάθμισης του συστήματος πληροφορικής, η διοίκηση είχε προσκαλέσει όλες τις μεγάλες πολυεθνικές για να υποβάλουν προτάσεις, τις οποίες θα έπρεπε να αξιολογήσουμε. Αυτό που πρέπει να ξέρετε είναι ότι στις «εκδοτικές εταιρείες» οι δημοσιογράφοι εργάζονται μετά τις 2.00 το μεσημέρι ειδικά αυτοί που ασχολούνται με τις εκδόσεις εφημερίδας της επόμενης ημέρας.
Μια τέτοια ημέρα, η ομάδα μου επιφορτισμένη με την αξιολόγηση των προσφορών και έπειτα από εντολή της διοίκησης είχαμε καλέσει τους διαγωνιζόμενους να έρθουν για παρουσίαση της λύσης τους. Μετά από μια σειρά παρουσιάσεων, το κεφάλι μας είχε γίνει καζάνι στην κυριολεξία. Είχε μείνει μια εταιρεία. Ζήτησα από τους υπόλοιπους της ομάδας να με αφήσουν να πάω τουαλέτα για να φρεσκαριστώ, κάτι που δεν μου αρνήθηκαν γιατί γενικά είμαι πολύ καλή με όλους.
Για κακή μου τύχη, η τουαλέτα στον όροφο της παρουσίασης είχε πρόβλημα και αναγκάστηκα να κατέβω ένα επίπεδο πιο κάτω, στο σχεδιαστικό. Ήμουν τελείως αφηρημένη και περπατούσα μηχανικά. Οι τουαλέτες ήταν σε κάθε όροφο μια ξεχωριστή πόρτα που σε οδηγούσε σε ένα διάδρομο, περπατούσες και συναντούσες δύο χωρίσματα, γυναικών και ανδρών. Η ώρα έπρεπε να ήταν τουλάχιστον 10.30 το βράδυ και στο σχεδιαστικό δεν υπήρχε ψυχή. Αφηρημένη πηγαίνοντας προς τα μέσα άκουσα περίεργους ήχους, σαν αγκομαχητά και ασυνάρτητες λέξεις. Κοντοστάθηκα και μπήκα στον πειρασμό να στήσω αυτί. Ο ήχος ήταν αργόσυρτος, και οι φωνές σιγανές αλλά παθιασμένες. Κάποιοι κάτι έκαναν...Σκέφτηκα.